Tygodnie I – IV

Rekolekcje 8-dniowe Ćwiczenia duchowe św. Ignacego, odprawiane z zaangażowaniem, otwartością i hojnością wobec Boga, mogą stać się doskonałą szkołą życia wewnętrznego dla wszystkich: dla kapłanów, osób zakonnych i świeckich. Ćwiczenia podzielone są na cztery części, tak zwane “tygodnie”, jak chciał św. Ignacy, nawet jeśli w praktyce nie chodzi tu o 7 dni. Proponuje się odprawianie poszczególnych tygodni w odstępach rocznych. W ten sposób Ćwiczenia przeprowadzają rekolektanta poprzez kolejne etapy życia duchowego: oczyszczenie, oświecenie i zjednoczenie. Od paru lat istnieje możliwość odprawienia wszystkich tygodni rekolekcji w jednym ciągu (rekolekcje 30-dniowe).

Tydzień I Rzeczywistość grzechu i Miłosierdzie Boże. Prosić o łaskę doświadczenia wielkiego zawstydzenia przed samym sobą i o wielką, i głęboką, boleść duszy, i o łzy z powodu swoich licznych grzechów. Wielu ludzi patrzy na rzeczywistość grzechu w perspektywie psychologicznej. Często, wychodząc od doświadczenia “czucia się winnym”, interpretują niewłaściwie relację Boga względem ich samych. Nie biorą pod uwagę, że na ocenę sytuacji i siebie samych mają wpływ wzorce tak te nabyte w dzieciństwie w środowisku rodzinnym, jak i te w szerszym kontekście danej kultury. “Czuć się winnym” to tyle, co nie być zdolnym odczytać właściwego znaczenia doświadczanej sytuacji, to tyle co, nie czuć się kochanym w sensie egzystencjalnym. Trudno oczekiwać, by w tej sytuacji człowiek dysponował się do służenia innym, kierował się sprawiedliwością przeżywaną w miłości, znającej ofiarę i trud, jak również bezinteresowność i radość. Często w tym co robi będzie szukał siebie, własnej gratyfikacji. Jest to rzeczywiście dramat… Bóg nas kocha, mimo naszej grzeszności. Jak trudno się dać przekonać o tym, trzeba doświadczyć na własnej skórze. Jednym z głównych powodów medytowania nad rzeczywistością grzechu jest rozpoznanie w swoim życiu tej niewzruszonej, wiernej, miłości Boga, by powstrzymać się przed oskarżaniem Tego, który jest tak dobry. Medytacja ignacjańska, najczęstsza forma modlitwy dla tego tygodnia, to rozmyślanie oparte na zastanawianiu się, porównywaniu, wyciąganiu wniosków oraz przeżywaniu treści, tzn. stawaniu w obliczu Tajemnicy – wobec Boga, który nie daje się zamknąć w ludzkich schematach – z tym, co się w nas dzieje, a wszystko po to, by odkryć prawdę. Wymagana jest umiejętność wglądania w swoje uczucia, by móc rozeznawać prawdziwe motywy swoich zamiarów, decyzji i czynów. Św. Ignacy wskazuje rekolektantowi szukanie specjalnej łaski podczas każdego rozmyślania. Po jakimś czasie człowiek zaczyna rozumieć, że prośba o łaskę i dialog serc to dwie najważniejsze części każdego ćwiczenia.

Tydzień II Poznać, pokochać i naśladować Chrystusa. Prosić o dogłębne poznanie Pana, który dla mnie stał się człowiekiem, abym Go więcej kochał i więcej szedł w Jego ślady. Po doświadczeniu oczyszczającej mocy miłosierdzia Bożego w pierwszym tygodniu, w drugim tygodniu Ćwiczeń rekolektant szuka intymnego spotkania z Osobą Jezusa Chrystusa, aby móc Go pełniej poznać, pokochać i naśladować. Dzięki ewangelicznym kontemplacjom drugiego tygodnia Ćwiczeń ziemskie życie i człowieczeństwo Jezusa stają się dla rekolektanta sakramentem, który umożliwia mu poznanie tajemnicy samego Boga: “Kto mnie zobaczył, zobaczył i Ojca” – powie Jezus (J 14, 9). Patrząc na człowieczeństwo Jezusa oczami ciała, rekolektant “widzi” Jego Bóstwo oczami duszy. Całe życie Jezusa, które się kontempluje, mówi o nieskończonej miłości Boga do nas i jednocześnie zaprasza nas do udzielenia na nią odpowiedzi. Formą modlitwy charakterystyczną dla tego tygodnia Ćwiczeń jest kontemplacja ewangeliczna. Za pomocą wyobraźni człowiek może przenieść się w kontemplowaną scenę i zaistnieć w niej. Czyni to wszystko po to, by coś przeżywszy – zrozumieć lepiej. Jest to wejście w Rzeczywistość, która przekracza nas, i nasze poznanie. Jesteśmy naturalnie dysponowani do takiego wchodzenia, do takiego uczestnictwa w Ewangelii. Nie jest to jednak bierne uczestnictwo, lub rodzaj marzycielstwa. Rekolektant rozeznaje poruszenia, jakich doświadcza, by rozpoznać te, które pochodzą od Boga. W ten sposób może rozeznawać swoje powołanie i drogę, jaką Pan dla niego przygotował.

Tydzień III Tajemnice Paschalne – Męka Pana Jezusa. Prosić o boleść, współczucie i zawstydzenie, że z powodu mych grzechów Pan idzie na Mękę. Jezus przemawia do nas najmocniej, kiedy dla nas cierpi, umiera i zmartwychwstaje. Kontemplacje męki i śmierci Jezusa w trzecim tygodniu Ćwiczeń ukazują powagę i dramatyczność sytuacji człowieka po grzechu oraz nieskończoną miłość Boga, który wydał na mękę i śmierć krzyżową swojego Syna po to, abyśmy mieli życie trwające wiecznie. Kontemplacje męki i śmierci Jezusa utwierdzają człowieka w pragnieniu pełnego zjednoczenia z Jezusem i naśladowania Go także w tym, co najtrudniejsze: “w znoszeniu wszelkich krzywd i wszelkiej zniewagi i wszelkiego ubóstwa, jeśli tylko najświętszy Majestat zechce mię wybrać i przyjąć do takiego rodzaju i stanu życia” (CD 98). Dziś o wiele bardziej niż w przeszłości, chrześcijanie są świadomi, że Jezus będąc Bogiem stał się uczestnikiem naszego człowieczeństwa. Łatwiej też rozumieją Go, gdy cierpi w Ogrodzie Oliwnym. Św. Ignacy, w kontemplacjach tego tygodnia, podpowiada, by patrzeć i rozważać jak Bóstwo się ukrywa (CD 196). Jezus dla wielu Mu współczesnych pozostanie uznany tylko za człowieka. Jezus dzieli z nami ludzkie ograniczenia i niedoskonałości, doświadczony we wszystkim [w czym i my jesteśmy doświadczani], nie grzesząc (por. Hbr. 4, 15), tzn. nie zrywając więzi z Bogiem-Ojcem.

Tydzień IV Tajemnice Paschalne – Zmartwychwstanie. Prosić o łaskę wesela i radości z powodu tak wielkiej chwały i radości Chrystusa Pana naszego. W Ćwiczeniach duchowych kontemplacja męki i śmierci Jezusa jest wprawdzie chronologicznie oddzielona od kontemplacji zmartwychwstania, ale oba te wydarzenia stanowią jakby dwa oblicza jednego, centralnego wydarzenia: misterium paschalnego. Nie ma Jezusowego zmartwychwstania bez Jego krzyża. Kontemplacja Jezusa zmartwychwstałego w czwartym tygodniu ukazuje, iż ostatecznym celem ludzkiego życia nie jest cierpienie i udręka, ale udział w wiecznym szczęściu Boga. Jezus odchodzi z tego świata w boleści i męce, ale po to, aby móc znowu powrócić i obdarzyć tych, którzy podzielą Jego sposób wartościowania i Jego wybory, pełnią radości i chwały. Zmartwychwstały Chrystus to Wielka, Dobra, Nowina. O życiu po śmierci wiemy jedynie, że jest nowym życiem. Kiedy Jezus staje wobec Tomasza i innych apostołów, mówi: dotknij moich dłoni; włóż palec do mego boku (por. J 20, 27) i czy macie tutaj coś do jedzenia (Łk 24, 41). Pismo Święte przekazuje świadectwo, że uczniowie patrzyli na Jezusa trochę niepewnie, choć nie widzieli potrzeby pytać Go: „Kim jesteś?”, wiedzieli, że to On, choć w jakiś sposób czuli, że jest inny. Jezus Chrystus po swoim zmartwychwstaniu, był obecny wśród apostołów, obecny także na sposób ludzki. To jest właśnie powód, że mogli oni cieszyć się i celebrować Paschę Chrystusa z radością i pełni wdzięczności w każdej liturgii Eucharystycznej. Eucharystia stała się miejscem realnej obecności Jezusa Chrystusa na sposób sakramentalny dla apostołów i dla nas. Ćwiczenia kończy Kontemplacja do uzyskania miłości. Prosić o wewnętrzne poznanie tylu i tak wielu dóbr otrzymanych od Boga, abym w pełni przejęty wdzięcznością mógł we wszystkim miłować Jego Boski Majestat i służyć Mu. Na koniec procesu Ćwiczeń Ignacy proponuje Kontemplację dla uzyskania miłości. Warto odnotować w tym miejscu, że nie jest to medytacja. Oznacza to, że nie oczekuje się owoców tego ćwiczenia na sposób właściwy pierwszemu tygodniowi. Jest to raczej przygotowanie do uważnego spoglądania na rzeczywistość, w której się żyje. To klucz do szukania Boga pracującego dla mnie we wszystkich rzeczach. To uczenie się odnajdowania Jego obecności w życiu i w chwilach doświadczeń (smutnych, ale i radosnych) dzielenia z Nim trosk i powierzania Mu ufnie siebie, w każdym momencie życia. Całe “Ćwiczenia” wieńczy modlitwa ofiarowania: Zabierz, Panie, i przyjmij całą wolność moją, pamięć moją i rozum i wolę mą całą, cokolwiek mam i posiadam. Ty mi to wszystko dałeś Tobie to, Panie, oddaję. Twoje jest wszystko. Rozporządzaj tym w pełni wedle swojej woli. Daj mi jedynie miłość Twą i łaskę, albowiem to mi wystarcza. Amen.

Program dnia podczas Rekolekcji zawiera m. in.: dwa wprowadzenia do modlitwy, trzy medytacje, Eucharystię, adorację Najświętszego Sakramentu, rozmowę z kierownikiem duchowym. W okresie osobistego przygotowania do Rekolekcji zachęca się do codziennej, przedłużonej modlitwy. W sposób szczególny należy prosić o hojność i otwartość wobec działającego Boga oraz o światło i mądrość Ducha Świętego dla siebie i prowadzących Rekolekcje. Osoby zgłaszające się na Rekolekcje 8-dniowe prosimy o wypełnienie formularza zgłoszeniowego, a w nim o przedstawienie się krótko, podając motywacje uczestniczenia w Ćwiczeniach duchowych oraz: wiek, zawód, sytuacja rodzinna ważniejsze wydarzenia w życiu obecna sytuacja wiary doświadczenie w modlitwie zaangażowanie społeczne, apostolskie, charytatywne problemy, obawy, lęki czy gotów jestem w czasie Rekolekcji zachować milczenie oraz rozmawiać o swoich przeżyciach z osobą towarzyszącą? 8. dniowe Ćwiczenia duchowe są przeznaczone dla osób od 20 roku życia. Osoby młodsze zapraszamy na rekolekcje Szkoły Kontaktu z Bogiem: http://www.szkolakontaktu.pl/